اواخر شنبه شب ۴ مه، درست در آستانه ۵ مه سالروز تولد کارل مارکس، کمونیستی انقلابی و فرمانده ای جسور، که نیم قرن در دفاع از مارکس و کمونیسم و منافع طبقه کارگر مبارزه کرد، جهان ما را ترک کرد.
رفیق حسین مرادبیگی، شناخته شده به «حمه سور»، از کادرهای برجسته و تاثیرگذار کمونیسم ایران بود. دغدغه رفیق تحرک کارگر و پیدا کردن راه پیشروی کمونیسم کارگری بود. حمه سور اگرچه شرایطش اجازه نمی‌داد که در جزییات مبارزات کارگری را دنبال کند، اما با هر تحرک و اعتصاب مهم کارگری به وجد می‌آمد و با علاقه از شرایط مبارزه کارگران و مشکلات عملی رهبرانشان می پرسید. دوره ای بدلیل بیماری چشم از مطالعه و پیگیری مستقیم محروم شده بود، بعد از عمل چشم با شوق عجیبی می‌گفت که میتوانم دوباره بخوانم و مسائل را دنبال کنم. و این دغدغه ها در وسط روزهای سخت شیمی درمانی و پرتو درمانی بود که فرصت محدودی برای سخن گفتن و فعالیت فکری و سیاسی باز میگذارد.
رفیق حمه سور یک پراتیسین کمونیست، یک شخصیت انتقادی، یک مارکسیست خوش بین و امیدوار، یک رهبر سیاسی متوقع و توانا بود. او انسانی خوش برخورد، با فرهنگ بالا، باز و بدون تعصب بود. حمه سور همان طور بود که دیده میشد. شخصیت دوست داشتنی و بشدت سالم وی، برای هر کسی که یکبار و مدت کوتاهی حمه سور را ملاقات کرده است، احترام برانگیز بود.
فرمانده حمه سور در اذهان نسل جوان یک «قهرمان» و یک «چگوارا» و در قاموس نظم اسلامی و مزدوران حکومت یک «خطر« و یک «کابوس» بود. او از اولین کسانی است که مقاومت توده ای مسلحانه در مقابل جمهوری اسلامی را در وسیع‌ترین شکل سازمان داد.
رفیق حمله سور، تنها یک فرمانده نظامی لایق نبود، او مارکسیست و کمونیستی متعهد و یک فعال سرشناس جنبش کمونیسم کارگری بود. او در ایجاد و رهبری احزاب مختلف از کومله و حزب کمونیست ایران تا حزب کمونیست کارگری و حزب حکمتیست، نقش داشت و از کادرهای کلیدی بود. همواره تلاش داشت در سوالات محوری فکری و پراتیکی و حزبی این جنبش سهم ایفا کند و آموزش و بازتولید حزب یک مشغله او بود.
هر کسی در تاریخ و جامعه نقش خود ویژه دارد و به این اعتبار انسانها قابل جایگزینی نیستند. اما کارنامه و افکار و ردپای آنها میراثی ماندگار است. حمه سور نیز جزو شخصیت های نادر بود که به سیاست ایران و سیر آن با پراتیک انقلابی خود رنگ زد.
ما انسان بزرگی را از دست دادیم، رفیقی که در زندگی سراسر مبارزه اش نقش مهم و ماندگاری ایفا کرد. اگرچه ممکن است بدلیل کمونیست کارگری و انقلابی و مارکسیست بودن مخالفین سیاسی متعددی داشته است، اما با جرات میتوان گفت که بندرت بتوان کسی را پیدا کرد که با وی دشمنی شخصی داشته باشد. او در میان نسلها عزیز و محبوب بود.
رفیق عزیز حمله سور نازنین، بدرود. در صف مقدم مبارزه و تلاش کارگری کمونیستی برای یک دنیای بهتر جایت بسیار خالی است. اما جنبشی که تو به آن تعلق داشتی و عنصر بانفوذ و لایق آن بودی، در هر نبرد و سنگر، از کارخانه تا خیابان، به درایت و توانایی و روش فرمانده ها و رهبرانی مانند تو ارج میگذارد. بدرود رفیق عزیز و سرخ، حمه سور دوست داشتنی!
✍️سیاوش دانشور
۶ مه ۲۰۲۴
