یکسال از جنایت هوایی رژیم اسلامی گذشت. ۱۷۶ نفر انسان در یک چشم بر هم زدن با موشکهای سپاه پاسداران جان باختند. حادثه ای که بمانند زخمی عظیم بر پیکر جامعه مانده است. در یکسال گذشته جمهوری اسلامی با شامورتی بازی هر انچه در انبان داشت بیرون کشید تا خاک نسیان بر ذهن مردم و بویژه خانواده های جاباختگان بپاشد و خود را از این جنایت خلاص کند، اما نشد. سکوت حیرت آور دول درگیر این جنایت هم نتوانست به بایگانی شدن “پرونده جنایت” کمکی بکند. جنایت هواپیمای اوکرایینی بی شک بمانند جنایت اعدامهای دسته جمعی سال ۶۷ بر حافظه جمعی و وجدان جامعه نشسته است. پاسخ میطلبد. جنایت هوایی یکسال پیش، در ورودی به “تاریکخانه جنایت” رژیم اسلامی را گشود. دیگر جنایات دهه ۶۰ جمهوری اسلامی برای کسی غیر قابل باور نیست. همگان میزان توحش اسلامی این جنایتکاران را به چشم دیدند. عنصر “توهم” که در دو دهه اول حیات جمهوری اسلامی در تنظیم رابطه مردم با حکومت نقش پر رنگی داشت، در پریود زمانی مابین ۸۸ تا ۹۸ دود شد و به هوا رفت. جنایت هوایی هواپیمای اوکرایینی شاید بمانند صفحه آخر کتابی بود که با توهم شروع شد و با باور عمومی به نداشتن مشروعیت حکومت به پایان رسید. امروز مردم جمهوری اسلامی را نه بعنوان یک حکومت دیکتاتور خونریز بلکه بیشتر بعنوان گروه های جنایتکار مافیایی می بینند. امروز جامعه در دوره “بی حکومتی” بسر میبرد. هر آنچه برای سرنگونی اسلامیون حاکم لازم است، در جامعه حضور دارد، عنصر غایب رهبری سیاسی است.
