رضا پهلوی، حمید تقوایی: آن ‌که تحریم را سفارش می‌دهد و آن ‌که توجیه می‌کند✍️علی جوادی

تحریم های اقتصادی سازمان ملل: یک واژه خشک در گزارش‌های بین‌المللی؟ یا سلاحی بی ‌صدا که شبانه وارد خانه‌ها می‌شود و نان و دارو را از دهان مردم می‌دزدد؟ تحریم یعنی همان لحظه‌ای که مادری داروی شیمی ‌درمانی کودک‌اش را پیدا نمی‌کند، همان صف طولانی نان که با گرسنگی کودکان به پایان می‌رسد، همان بیمار دیالیزی که دستگاه خاموش می‌شود چون قطعه وارد نشده است. تحریم بمب خوشه‌ای است، با این تفاوت که به جای یک ‌بار انفجار، هر روز، هر ساعت، آرام و بی ‌صدا می‌کشد.
تحریم نمی ‌پرسد تو از مقامات رژیم اسلامی هستی یا کارگری. نمی‌پرسد تو خامنه‌ای هستی یا یک کودک سرطانی. تحریم کور است. هوشمند نیست. اما قربانیان اصلی اش طبقات محروم و زحمتکش جامعه اند چرا که زورش چندان به بالایی ها نمی رسد. دقیقه‌ای مکث کافی است: اگر فردا در یک شهر بمبی بیفتد و هزاران نفر غیر نظامی را بکشد، همه می‌گویند جنایت جنگی است. حالا اگر همان کشتار را آهسته ‌تر، با قطع دارو و غذا و برق و آب اجرا کنند، ناگهان نامش “ابزار فشار” می‌شود؟ نه، این همان جنایت است، فقط با ریخت و زبانی دیپلماتیک و عوامفریبانه.
اما تحریم اقتصادی ادامه سیاست به فقر و فلاکت کشاندن توده مردم توسط رژیم اسلامی است. این رژیم از روز نخست زندگی مردم را به گروگان گرفت. تحمیل فقر به جامعه برایش ناشی از “ناتوانی اقتصادی” نبود، برعکس، تحمیل فقر ستون فقرات سیاستش بود. مردمی که نان شب ندارند، کمتر اعتراض می‌کنند. مردمی که برای دارو می‌دوند، فرصت کمتری برای سازماندهی دارند. پس وقتی تحریم می‌آید، روی زمینی می‌افتد که پیشتر از سوی رژیم سوخته شده است.
رضا پهلوی: آتش ‌زن کبریت به دست، شاکی از دود
رضا پهلوی هیچ ‌گاه تحریم را “هوشمند” ننامید. او بی ‌پرده فعال شدن مکانیسم ماشه را خواست، شب و روز فشار حداکثری را فریاد زد. امروز که نتیجه همان مکانیسم ماشه به شکل سفره‌های خالی و داروهای کمیاب دارد دیده می‌شود، ناگهان چهره‌ای مظلوم به خود گرفته و می‌گوید: “مسئولیت با رژیم است”. تصویر روشن است: او همان آتش ‌زنی است که کبریت زد، خانه را به خاکستر کشاند، حالا کنار خرابه ایستاده و می‌گوید: “مقصر صاحبخانه است که چوب خشک انبار کرده بود.” این طنز تلخ تاریخ است، طنزی که در آن آتش ‌زن خود را ناجی جا می‌زند
حمید تقوایی: بزک ‌کننده سیاست تحریم اقتصادی
در سوی دیگر، حزب‌ حمید تقوایی قرار دارد. این‌ها روزی واژه “تحریم هوشمند” را استفاده میکردند. می گفتند می‌شود رژیم را هدف گرفت بی‌آنکه مردم صدمه ببینند. چه دروغی! نتیجه چه شد؟ دارو نایاب شد، بیماران جان دادند، فقر گسترش یافت. تحریم “هوشمند” مثل همان بمب خوشه‌ای است که اسمش را عوض کرده باشی. اما امروز با ندامت ظاهری می‌گویند: “تحریم مضرات دارد.” اما بلافاصله مسئولیت اعمال تحریم را به گردن رژیم اسلامی می‌اندازند و دول اعمال کننده تحریم اقتصادی را تبرئه می‌کنند. این یعنی شستن دست‌های آلوده با آب سیاست. این‌ها بزک‌ کنندگان عاملان این سیاست ضد انسانی اند. شریک جرم، حتی اگر امروز با چهره منتقد ظاهر شوند.
رژیم اسلامی: دشمن اصلی مردم
رژیم اسلامی دشمن اصلی مردم است. او با سیاست تحمیل فقر و فلاکت اقتصادی، فساد، سرکوب و بی ‌رحمی جامعه را به خاک سیاه نشانده. این رژیم باید سرنگون شود؛ این پیش ‌شرط آزادی و رهایی مردم در ایران است. اما تحریم اقتصادی ساخته رژیم نیست. تحریم ابزار دول غربی در جنگ و جدال با رژیم اسلامی است. آنها دکمه را فشردند، بانک‌ها را بستند، دارو و غذا را مسدود کردند. بله، رژیم مجرم است، اما عامل مستقیم تحریم بیرون از مرز نشسته است. کسی که بمب می‌اندازد، قاتل است حتی اگر در شهر حکومت جنایتکار اسلامی سر کار باشد.
باید بی ‌پروا گفت: تحریم جنایت جنگی است. کسی که آن را طراحی و اجرا می‌کند، مستقل از جنایتکاری رژیم اسلامی، مرتکب جنایت جنگی می‌شود. نمی‌توان بمب بر سر مردم انداخت و گفت: “مقصر رژیم است.” این جنگ و کشمکش دو سو دارد و در هر دو سوی آن نیروهای ارتجاعی در حاکمیت اند. در عراق دهه نود، دهها هزار کودک جان دادند. آیا می‌توان گفت “مقصر صدام بود” و قاتلان واقعی را تبرئه کرد؟ در کوبا، دهه‌ها محاصره اقتصادی دارو را نایاب کرد. آیا می‌توان گفت “مقصر هاوانا بود”؟ این منطق همان است که بمب ‌افکن را بی ‌گناه می‌داند و طرف مقابل را مسئول اعمال جنایتکارانه خود معرفی میکند. این وارونه‌ سازی حقیقت است، توهین به شعور انسانیت است. هیچ جنایتی جنایت دیگر را توجیه نمی کند. همانطور فاجعه تروریستی ۷ اکتبر توجیه کننده نسل کشی ماشین جنایت دولت اسرائیل نیست.
ما: هم علیه رژیم، هم علیه تحریم، هم علیه جنگ هستیم. ما برای سرنگونی کلیت رژیم اسلامی می‌جنگیم، چون رژیم اسلامی دشمن اصلی آزادی و برابری است. اما در این جنگ به صف دول سرمایه ‌داری غرب نمی ‌رویم. ما نمی‌ پذیریم که مردم برای سقوط رژیم باید اول از گرسنگی بمیرند. این منطق بیماران سیاسی و فریبکاران است. سیاست ما روشن است: ما برای سرنگونی انقلابی رژیم اسلامی مبارزه میکنیم. در عین حال سیاست دول غربی در اعمال تحریم ها را وسیعا افشاء میکنیم. ما اپوزیسیونی را که سیاست بیمارگونه تحریم را ابزار پیشبرد اهدافش میداند، عمیقا افشاء میکنیم.
اما مردم می‌دانند: تحریم اقتصادی و سیاست به فقر و فلاکت کشاندن مردم توسط رژیم اسلامی دو تیغه یک قیچی‌اند. یکی از بیرون می‌برد، یکی از درون می‌سوزاند. و هر کس که این قیچی را توجیه کند، چه با تاج، چه با پرچم شیر وخورشید و چه با ظاهر “چپ”، توجیه گر یک سیاست عمیقا ضد انسانی است. ما می‌گوییم: نه به تحریم، نه به رژیم اسلامی. آری به آزادی، برابری، سوسیالیسم.
***