اخبار حمله ارتش اسرائیل به مراکز نظامی و هسته‌ای در ایران بار دیگر منطقه را در وضعیت خطرناک و خونینی قرار داده است. نتانیاهو وعده داده که این تنها آغاز یک سلسله عملیات نظامی است؛ تهدیدی که می‌تواند نه فقط ایران و اسرائیل، بلکه کل منطقه را به جنگی ویرانگر بکشاند. قربانیان این جدال در درجه اول، نه سرداران و جنایتکاران حاکم در هر دو سو، بلکه مردم‌اند. توده‌های مردم کارگر، زن، کودک، دانشجو، جوانی که برای نان، آزادی و زندگی انسانی مبارزه می‌کنند. این جنگ، جنگ ما نیست؛ این جدال دو نیروی تروریسم است که بهایش را بشریت و جنبشهای آزادیخواه و پیشرو می‌پردازند.
هرچند ابعاد این حملات و چشم انداز آن کاملا روشن نیست، اما جایگاه آن در نقشه سیاسی امروز جهان کاملاً روشن است: این نبرد، تقابل دو نیروی تروریستی در دنیای وارونه و ضد انسانی معاصر است. از یک سو رژیم اسلامی به عنوان ستون اصلی تروریسم اسلامی، با چوبه دار، حجاب اسلامی، فقر و فلاکت، سرکوب جنسی و طبقاتی؛ از سوی دیگر اسرائیل و متحدان قلدر و میلتاریست اش، با بمباران، اشغال، تبعیض نژادی و فاشیسم دولتی. اینان دشمنان و در عین حال به یکدیگر وابسته اند. بقای یکی در گرو وجود دیگری است.
هیچ کدام از این دو، پرچم آزادی بر دوش ندارند. هر دو، حاکمیت مرگ و تسلیم‌اند. هر دو، در خون و ترس، مشروعیت و توحش، موقعیت خود را جستجو می‌کنند. جمهوری اسلامی سالهاست که تهدید خارجی را به ابزار بقاء و سرکوب گسترده تر داخلی بدل کرده؛ از جنگ ایران و عراق که آن را “نعمت” می‌خواند، تا امروز که انفجارها را بهانه سرکوب گسترده توده‌ای می‌سازد.
هیچ انسان آزادی خواه و برابری طلبی نمی‌تواند در این صف بندی ارتجاعی جایی برای خود ببیند. همسویی با دولت اسرائیل، به بهانه دشمنی با رژیم اسلامی، همسویی با ارتجاعی است که درگیر یک نسل کشی عظیم تاریخی است. همان طور که کوچک ترین مماشات با رژیم اسلامی، به بهانه ضدیت با دولت فاشیست اسرائیل، هم دستی با ماشین اعدام، سرکوب زنان و سرکوب جنبش کارگری است. این انتخاب ما نیست. ما صف سومی هستیم: صف انسانیت، صف آزادیخواهی، صف سوسیالیسم، صف انقلاب اجتماعی.
مبارزه برای آزادی، از دل فانتومها و موشکهای اسرائیلی بیرون نمی‌آید. انقلاب ما نه انفجاری نظامی، بلکه حرکتی آگاهانه، سازمانیافته، انسانی برای سرنگونی رژیم اسلامی ومقابله با قلدری و میلیتاریسم است.
امروز، بیش از هر زمان، باید با قاطعیت در برابر جنگ ایستاد. نباید اجازه داد جمهوری اسلامی با سوء استفاده از فضای نظامی گری، سنگرهای آزادی را پس بگیرد، جنبشهای اعتراضی را سرکوب کند، و اعتراض کارگر و زن و جوان را به نام “امنیت ملی” در گور جمعی دفن کند.
ما پرچم خود را بالا می‌بریم:
پرچم آزادی، پرچم برابری، پرچم رفاه. پرچم سوسیالیسم.
مرگ بر جمهوری اسلامی! نه به جنگ تروریستها!
زنده باد انقلاب کارگری، آری به جامعه‌ای آزاد، برابر، سکولار و مرفه!
پرچم ماست. این صف ماست. این آینده‌ای است که برای آن می‌جنگیم.
علی جوادی – ١٢ جون ٢٠٢۵
