بیانیه مشترک تشکل های مستقل درحمایت از اعتصاب سراسری کامیون رانان: اراده مستحکم کامیون رانان، جاده ها را ساکت و چرخ ها را از حرکت باز داشتند!
شرایط دشوار و طاقت فرسای کار و معیشت و بی اعتنایی به خواست های طرح شده، کامیونداران و رانندگان سنگین جاده ای را به اعتصاب ۸ روزه شکوهمند و گسترده ای در بیش از ۱۴۱ شهر کشانده است. طی مدت اعتصاب بخش های دیگر حمل و نقل مانند نیسان داران و تانکرداران نیز به صفوف متحد اعتصاب پیوسته اند. رانندگان زحمتکشی که در گرما و سرما با شب بیخوابی های بسیار، چشم دوخته بر جاده های ناایمن، جان خود را در پی کسب نان، شرافتمندانه بر کف گرفته و با کوهی از مشکلات بی پاسخ، دست و پنجه نرم می کنند. این زحمتکشان خواهان رسیدگی به شرایط نابسامان و اسفبار خود هستند:
نرخ کرایه های ناچیز و داغون، تاخیر در پرداخت کرایه بار، کمبود و سهمیه پایین سوخت، حذف هزینه های سرسام آور و گرانی شدید قطعات و تجهیزات، لوازم یدکی و لاستیک، نبودن امنیت در جاده ها و خرابی راهها، تامین امنیت بار و جان، بیمه اجباری و ناعادلانه که مزد ناچیزشان را بلعیده و ناکارآمد است، افزایش سهم کمیسیون باربری ها، تعرفه های ظالمانه و چپاول شرکت ها و واسطه ها و …
اما پاسخ متولیان همچون همیشه جز هجوم، اتهام زنی و بگیر و ببند خشونت بار اعتصابیون که تاکنون به ۱۵ راننده و کامیوندار رسیده است، نمی باشد. آزادی فوری و بی قید و شرط همکاران در بند نیز خواستی مهم در اعتصاب است.
تمامی این خواست ها، درد مشترک سایر بخش های حمل و نقل نیز می باشد و چشم انداز پیوستن و گستردگی ابعاد اعتصاب پیش روست.
هم چنانکه زنان زحمتکش سرویس مدارس شهری نیز دست به اعتراض علیه از سر و ته زدن حقوق خود توسط شرکت های واسطه ای در روزهای اخیر زدند.
از سوی دیگر اتحاد و همبستگی و حمایتگری بخش های مختلف اقشار زحمتکش و جنبش های مترقی جاری جامعه با اعتصاب کامیونداران و رانندگان نشاندهنده پیوند خواست های اکثریت زحمتکش تحت ستم، استثمار و تبعیض علیه مشتی اقلیت برخوردار زالوصفت است که رمقی در جان های فرسوده از کار و نانی بر سفره خانواده ها باقی نگذاشته اند.
آنجا که جان و مال رانندگان در فاجعه آفرینی اسکله رجایی بندرعباس سوخت و دود شد و صدها خانوار نان آور خود را از دست دادند و یا هنوز سرگردان و ماتم زده دنبال اجساد عزیزان مفقودشده خود، آوارها را می کاوند و باز هم هیچ مسئولی پاسخی برای کشتار کارگران نمی دهد.
هیچ نیرو و اراده ای جز اتحاد حمایت گرانه خودمان برای تغییر این بساط نکبت بار و ننگین کنونی، وجود ندارد.
ما در آغاز راهیم و باید برای تغییر سرنوشت خود پشتیبان و حمایت گر هم باشیم.
۸ خرداد ۱۴۰۴
سندیکای کارگران نیشکر هفت تپه
گروه اتحاد بازنشستگان
کارگران بازنشسته خوزستان
کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل های کارگری
